زخم های بستر در اثر تخریب موضعی بافت ن رم در نتیجه فشرده شدن بافت و کاهش خون رسانی ناشی از آن (ایسکمی) روی می دهد. معمولا این مناطق، جاهایی است که بخاطر فشار ناشی از وزن بدن، بافت، بین برجستگی های استخوانی و سطح خارجی بدن تحت فشار نسبتا طولانی مدت (حداقل چند ساعت) قرار می گیرد و خون رسانی به آن مختل شده است( در تصویر، مناطق مستعد این زخم ها در پوزیشن های مختلف، نمایش داده شده است).

با افزایش سن، خون رسانی موضعی به پوست کاهش می یابد، لایه های اپیتلیال (بالاترین لایه پوست) نازک و چربی زیر جلدی کاهش می یابد همچنین فیبرهای کلاژن خاصیت ارتجاعی خود را از دست می دهند. وجود این تغییرات در پوست وکاهش تحمل ناشی از هیپوکسی (کم شدن اکسیژن) ممکن است باعث افزایش احتمال ایجاد زخم فشاری در افراد مسن شود. میزان بروز زخم بستر در بیمارانی که در بیمارستان نگهداری می شود بیشتر از بیمارانی است که در خانه تحت مراقبت هستند. شروع زخم بستر معمولا بصورت ایجاد قرمزی ثابت (Nonblanchable erythema) روی پوست است و 47 درصد از کل افراد متبلا به زخم بستر را تشکیل می دهد. در این حالت، روی پوست در محلی که تحت فشار قرار گرفته است، قرمزی ایی ایجاد می شود که با فشارز روی آن قرمزی، کم رنگ نمی شود. این علامت، هشدار مهمی برای ایجاد زخم بستر است که در صورت عدم مراقبت صحیح بویژه تداوم فشار غیر طبیعی، وارد مرحله دوم می شود که شامل ایجاد تاول یا ایجاد زخم است. مرحله سوم، از دست دادن پوست با ضخامت کامل است که شامل بافت زیر جلدی می شود و مرحله چهارم آن، معمولا زخم های حفره ای شکلی است که عضلات، استخوان یا ساختارهای نگهدارنده را شامل می شود و 20 درصد کل افراد مبتلا را تشکیل می دهند.

اقدامات لازم برای جلوگیری از ایجاد یا افزایش زخم بستر شامل موارد زیر می باشد:

• برداشتن عامل فشار یکی از مهمترین اقدامات می باشد (استفاده از تشک مواج یا جابه جا کردن بیمار به طور
• متناوب )مشاوره پزشک، کنترل بیماری های زمینه ای احتمالی مثل دیابت
• بهبود تغذیه فرد با افزایش میزان پروتئین، ویتامین و مهمتر از همه آب
• مراقبت زخم:
  بپانسمان مناسب منظم همراه با برداشتن مداوم بافت نکروزه و مرده از روی زخم توسط افراد متخصص
  در صورت نیاز، استفاده از آنتی بیوتیک های سیستمیک یا موضعی
  استفاده از برخی فرآورده های موضعی به مراقبت بهتر زخم و بهبود هر چه سریع تر آن کمک می نماید. پماد ریکاو، با کاهش بافت های مرده، و کاهش ترشحات زخم (اگزودا) که محیط مساعدی برای رشد باکتری هاست، فراورده ای مناسب در درمان موضعی زخم بستر است.